pieterEén van de meest kenmerkende eigenschappen van een marxistische, misschien wel van alle, totalitaire samenlevingen is de onbedwingbare lust van haar politiek en intellectuele elite tot dwang. Dwang haar onderdanen voor te schrijven wat te denken, wat te doen en wat te geloven. Dat is ook logisch als je pretendeert als enige te weten hoe het proletariaat waar jij, als voorhoede, voor moet zorgen hen naar de communistische, heet nu duurzame, samenleving te leiden.
En als je overtuigd bent hoe dat moet, sta je geen kritiek toe, want a-sociaal omdat de komst van heilstaat in de weg kan staan, en ben je bedreven alles wat je besluit met zorg uitgekozen (wetenschappelijke) bewijzen te ondersteunen, wat neerkomt op feiten kennis en wetenschappelijke onderzoek zogenaamd maatschappelijk relevant te organiseren, wat neerkomt dat alleen uitkomsten die jouw narratief ondersteund wordt gezocht, geaccepteerd en gepubliceerd. En die combinatie van (a) geen kritiek accepteren en (b) alleen zogenaamd maatschappelijk relevante kennis toe te laten, maakt ook dat je geen fouten kan maken, fouten je niet kan worden aangerekend of dwingt je af te treden, sorry te zeggen en – dat zou een grap zijn – het beleid aan te passen.
Dat proces van totalitarisme is soms heel subtiel en veel mensen hebben het mechanisme niet door, geloven gewoon niet dat haar overheid tegen haar burgers zou liegen of de feiten zou willen manipuleren. De effecten worden voor de meeste mensen pas duidelijk als er geen weg terug meer is naar een open samenleving.
Het voorbeeld van de afgelopen drie jaar waar dit mechanisme heel uitdrukkelijk aanwezig is, is bij de wijze waarop de door het met het romantische marxistische infecteerde elite – ze zijn goed herkenbaar, want ze lopen aan de leiband van het WEF-ideologie – de bestrijding van het COVID-virus aanpakte .
In een recent artikel op de site van Maurice de Hond staat van dit mechanisme een prachtig voorbeeld rond de verplichting mondkapjes te dragen. Het wetenschappelijke bewijs dat mond kapjes niet werken is indrukwekkend en overweldigend. Toch wil de overheid en de haar adviserende (marxistische ambtelijke) taskforces van geen twijfel of ontkenning weten. En dan zegt Maurice in zijn blog achteloos in een zinnetje:
” … Als ze zich ooit afvraagt waarom het respect voor het CDC blijft dalen, kan ze naar zichzelf kijken en ontslag nemen, en het aan iemand anders overlaten om haar agentschap te reorganiseren. Maar ook dat zal waarschijnlijk niet gebeuren: We leven niet meer in een cultuur waarin aftreden wordt gezien als de eervolle weg voor ambtenaren die falen in hun werk.”
Ja, Maurice, want marxistische ambtenaren weten gewoon alles beter. Per definitie. Ze kunnen eenvoudig weg niet falen. En dat is voor het heil van de hele mensheid die voor de kennis en wetenschap van deze elite afhankelijk is.
